Словарь:irrogo

Латинский

Морфологические и синтаксические свойства

Основа инфекта: irrogā-

		Praesens
		Indicatīvus		Coniunctīvus		Imperatīvus
		Act.	Pass.	Act.	Pass.	Act.	Pass.
Sing.	1 p.	irrogō	irrogor	irrogem	irroger	—	—
	2 p.	irrogas	irrogāris	irroges	irrogēris	irrogā	irrogare
	3 p.	irrogat	irrogātur	irroget	irrogētur	—	—
Plur.	1 p.	irrogāmus	irrogāmur	irrogēmus	irrogēmur	—	—
	2 p.	irrogātis	irrogāmini	irrogētis	irrogēmini	irrogāte	irrogamini
	3 p.	irrogant	irrogantur	irrogent	irrogentur	—	—

		Imperfectum
		Indicatīvus		Coniunctīvus
		Act.	Pass.	Act.	Pass.
Sing.	1 p.	irrogābam	irrogābar	irrogārem	irrogārer
	2 p.	irrogābas	irrogabāris	irrogāres	irrogarēris
	3 p.	irrogābat	irrogabātur	irrogāret	irrogarētur
Plur.	1 p.	irrogabāmus	irrogabāmur	irrogarēmus	irrogarēmur
	2 p.	irrogabātis	irrogabamini	irrogarētis	irrogarēmini
	3 p.	irrogābant	irrogabantur	irrogarent	irrogarentur

		Futūrum I
		Indicatīvus		Imperatīvus
		Act.	Pass.	Act.
Sing.	1 p.	irrogābo	irrogabor	—
	2 p.	irrogābis	irrogaberis	irrogāto
	3 p.	irrogābit	irrogabitur	irrogāto
Plur.	1 p.	irrogabimus	irrogabimur	—
	2 p.	irrogabitis	irrogabimini	irrogatōte
	3 p.	irrogabuntur	irroganto

Infīnitivus praesentis actīvi	irrogāre
Infīnitivus praesentis passīvi	irrogāri
Participium praesentis actīvi	irrogāns
Gerundium	irrogandī
Gerundivum	irrogandus, -a, -um

Основа перфекта: irrogāv-

		Perfectum		Plusquamperfectum		Futūrum II
		Indicatīvus	Coniunctīvus	Indicatīvus	Coniunctīvus	Indicatīvus
		Act.	Act.	Act.	Act.	Act.
Sg.	1 p.	irrogāvī	irrogāverim	irrogāveram	irrogāvissem	irrogāverō
	2 p.	irrogāvisti	irrogāveris	irrogāveras	irrogāvisses	irrogāveris
	3 p.	irrogāvit	irrogāverit	irrogāverat	irrogāvisset	irrogāverit
Pl.	1 p.	irrogāvimus	irrogāverimus	irrogāverāmus	irrogāvissēmus	irrogāverimus
	2 p.	irrogāvistis	irrogāveritis	irrogāverātis	irrogāvissētis	irrogāveritis
	3 p.	irrogāvērunt	irrogāverint	irrogāverant	irrogāvissent	irrogāverint

Infīnitivus perfecti actīvi	irrogāvisse

Основа супина: irrogāt-

Participium perfecti passivi	irrogātus, -a, -um
Participium futuri activi	irrogātūrus, -a, -um
Supinum I	irrogātum
Supinum II	irrogātū

irrogo

Глагол, первое спряжение. Приставка: ir-[-]][-]]; корень: --.

Семантические свойства

Значение

1. предлагать: i. alicui aliquid предлагать что-л. против кого-л. (i. alicui legem C): lex irrogata C чрезвычайный закон;
2. присуждать, назначать, налагать, определять (alicui poenam peccatis H; supplicium, exsilium T);
3. осуществлять (imperium in aliquem PM);
4. посвящать, отводить время (labori Q);
5. наносить, причинять (locis sanctorum injuriam Eccl; damnum Dig): i. sibi mortem T лишать себя жизни. ◆ Quibus iniuriis eo gravius angimur quod a Gubernio irrogentur Austriacae Nationis, quae iampridem maximis Christianae reipublicae temporibus huic Sedi Apostolicae coniunctissima pro Catholica fide strenue decertavit.
   Этими повреждениями мы растревожены тем тяжелее, что их наносит правительство Австрийской Нации, которая прежде самым преданным этому Апостолическому престолу образом усердно вступала в бой за католическую веру, когда Христианское государство нуждалось в этом. Пий IX, «Vix dum a nobis», 1874 г.

Родственные слова

Ближайшее родство	показать
существительные: irrogatio глаголы: arrogo, corrogo, derogo, erogo, praerogo, rogo, subrogo

Этимология

От ??